Oszczędne i trwałe auto za 20 tys. zł

Czy małe auto to małe wydatki?

Zacznijmy od Fabii II. Zadebiutowała na rynku w 2007 r., ale my skupimy się na aucie po modernizacji (w 2010 r.), bo właśnie wtedy pod maskę modelu trafił opisywany silnik 1.2 TSI. Przeszło 10 lat temu motor ten robił wrażenie i idealnie wpisywał się w trendy panujące na rynku. Mały, kompaktowy, z turbodoładowaniem i wtryskiem bezpośrednim przekonywał wydajnością i efektywnością. Nawet w bazowej, 86-konnej wersji (jest jeszcze 105-konna) zapewniał osiągi na tyle dobre, że nie czuło się dyskomfortu podczas codziennej jazdy.

Spora w tym zasługa dużego momentu obrotowego, wynoszącego 160 Nm i dostępnego już przy 1500 obr./min, podczas gdy u rywali z wolnossącymi motorami można liczyć na 110-118 Nm przy 4000-4800 obr./min. Zresztą podczas pomiarów testowych 86-konna Fabia 1.2 TSI wykręciła 11,4 s do setki (Škoda obiecuje 11,7 s), wyróżniała się najlepszą elastycznością, natomiast średnie spalanie wyniosło 6,2 l/100 km. Owszem, było o litr wyższe od tego, które obiecuje producent, ale w obliczu osiągów i przyjemności z jazdy uznajemy je za rozsądne. I wszystko byłoby w porządku, a silnik otrzymałby wysoką notę, gdyby nie problemy jakościowe.

Niestety, szybko się okazało, że wysilony i skomplikowany mały motor nie jest długodystansowcem. Przede wszystkim zanotowaliśmy dużo przypadków szybko rozciągającego się łańcucha rozrządu – jeśli użytkownik w porę nie zareaguje, może dojść do przeskoczenia łańcucha i poważnej awarii silnika. Realne jest uszkodzenie uszczelki pod głowicą i podwyższone zużycie oleju. Dość często występuje problem z układem oczyszczania spalin i z pracą turbo (zacina się zawór sterujący).

Do zakupu używanej Skody Fabii podchodźcie ostrożnie

Generalnie do zakupu podchodźcie ostrożnie, bo choć Škoda wprowadzała zmodyfikowane części i niektóre problemy usuwała na gwarancji, ryzyko wystąpienia drogich awarii nadal jest duże. Tym bardziej że pod maskę modelu (nawet pod koniec produkcji) nie trafiła mocno zmodernizowana wersja silnika 1.2 TSI o kodzie EA211 (wcześniej EA111), już z paskiem rozrządu, a nie łańcuchem, w której wyeliminowano większość problemów. Ten silnik jest chwalony przez mechaników.

Jeśli chodzi o zalety użytkowe, do Fabii nie mamy w zasadzie żadnych zastrzeżeń. Na tle porównywanych rywali oferuje najwięcej przestrzeni w kabinie, największy bagażnik, można liczyć na dobre walory jezdne i niezłe wyposażenie. A cena? Fabia z silnikiem 1.2 TSI kosztuje od ok. 17,5-18 tys. zł, ale 10-letnie egzemplarze to wydatek 20-25 tys. zł.

Czy japońskie auto to tandetne wnętrze?

Podobne pieniądze trzeba zapłacić za Micrę IV, która zadebiutowała w 2010 r. Nissan przedstawił wtedy zupełnie nowe auto – nowa platforma, nowe silniki, nowy styl. W założeniach był to samochód globalny, który jest tani w budowie i niedrogi w eksploatacji. I musimy przyznać, że taki też jest, pozostaje jedynie kwestia, czy w tych oszczędnościach Nissan nie posunął się za daleko, bo już jako nowa Micra IV zbierała kiepskie opinie za jakość wykonania. Także na rynku wtórnym nie wzbudza zainteresowania.

Dlaczego? Nie dość, że stylistyka okazała się niezbyt trafiona, to także na każdym kroku widać oszczędności. Masa twardego plastiku, kiepskie wyciszenie, niezbyt wygodne fotele, nieprecyzyjna skrzynia biegów, słaba precyzja prowadzenia – można wymieniać i wymieniać. Do tego kabina ustępuje wielkością nie tylko największej w porównaniu Fabii, lecz także Swiftowi, bo o ile z tyłu ilość przestrzeni jest porównywalna, o tyle z przodu Swift wypada już nieco lepiej.

Także napęd miejskiego Nissana potęguje budżetowe podejście producenta do Micry IV. Występuje w jednej wersji 1.2, jako jedyny ma 3 cylindry i w zasadzie znajdziecie go tylko w jednej wersji mocy – 80 KM (jest jeszcze 98-konna z kompresorem, ale to prawdziwa rzadkość w ogłoszeniach). Silnik Micry okazuje się dość głośny i zapewnia przeciętne osiągi.

Podczas testu auto średnio spaliło 5,6 l/100 km, co jest niezłym wynikiem, choć po 3-cylindrówce i tak można by oczekiwać nieco lepszego. Jeśli chodzi o trwałość, to model nie zmaga się z poważnymi awariami, raczej dokuczają drobne problemy, takie jak: ryzyko dostania się wody do kabiny (nieszczelności podszybia), awarie spryskiwaczy przedniej szyby, uszkodzenia elektryki szyb, nieprecyzyjny system start-stop, ryzyko wycieku paliwa z powodu niedostatecznie dokręconego czujnika ciśnienia paliwa, problemy z przegubami półosi napędowych i tłoczkiem pompy hamulcowej (akcja serwisowa), niska trwałość synchronizatorów skrzyń biegów.

Suzuki Swift - ma kilka mocnych punktów

Problemy z przekładnią to także domena ostatniego z naszych bohaterów, czyli Swifta. Już poprzednia, 4. generacja modelu zmagała się z kłopotami jakościowymi skrzyni biegów, Swift IV też nie jest od nich wolny – zawodzi łożyskowanie. Oczywiście, nie jest to problem unieruchamiający auto na drodze, a objawia się zwiększonym hałasem podczas jazdy.

Zresztą trwałość napędu Swifta prezentuje się więcej niż zadowalająco, bo choć w autach z porównywanym silnikiem 1.2/94 KM uszkodzeniom ulegało koło pasowe pompy cieczy chłodzącej, to jednak problem dotyczył partii aut z początkowych lat produkcji i często był eliminowany w ramach gwarancji. Poza tym silnik 1.2 nie zmaga się z powtarzalnymi usterkami i korzystnie wypada w codziennej eksploatacji.

Podczas pomiarów testowych przyspieszenia do 100 km/h uzyskaliśmy wynik 11,3 s (to o sekundę więcej niż obiecuje producent). Także średnie spalanie trzeba uznać za niewygórowane – poziom Fabii, dynamika także zbliżona do czeskiej konkurentki.

W ocenie walorów użytkowych kabiny Swift plasuje się między największą Fabią a nieco bardziej kusą Micrą. Co innego pojemność bagażnika – pod tym względem auto wypada najsłabiej w naszym porównaniu (poj. 211-892 l). Jeśli natomiast chodzi o ogólną trwałość, to do Swifta nie mamy większych zastrzeżeń. Podobnie jak w Micrze, niedomagają raczej drobiazgi, np. wymieniano matę grzewczą fotela i urządzenie wykonawcze systemu ESP (w ramach akcji przywoławczych), czasami piszczy pasek akcesoryjny (wynik blokowania łożysk alternatora), niekiedy stukają przekładnie kierownicze.

Generalnie zadbany Swift to ciekawa propozycja z punktu widzenia i trwałości oraz niezawodności, i walorów estetycznych. Ten samochód podoba się szczególnie kobietom, które odnajdują w nim podobieństwa do Mini. Panom polecamy wersję 1.6 o mocy 136 KM (wersja Sport), która przy zachowaniu dobrej trwałości daje całkiem sporo frajdy z jazdy.

Dane techniczne i koszty eksploatacji

*od nr. VIN 500001 75W lub 75W-80, nieoryg. olej – wym. co 45 tys. km lub 3 lata; **możliwy również przegląd Long Life; ***w przypadku mokrego wkładu co 60 tys. km lub 3 lata