Mini Cooper ma 60 lat. Małe auto wciąż podbija serca kierowców

W sezonie 1958 Cooper odniósł w nim swoje pierwsze zwycięstwa. W 1959 i 1960 r. startujący Cooperem Jack Brabham został mistrzem świata. Rewolucyjna konstrukcja z silnikiem środkowym na stałe zadomowiła się w wyścigach Grand Prix. Zespół Coopera pozostał aktywny w Formule 1 do końca lat 60., a wśród najbardziej znanych kierowców, obok Jacka Brabhama, znaleźli się: Stirling Moss, Bruce McLaren i Jochen Rindt.

Mini i jego sportowa wersja – Cooper

W czasie, gdy Cooper budował samochody wyścigowe, inż. Alec Issigonis tworzył mały samochód dla British Motor Corporation. Mini miało nieco ponad 3 m długości i… duże wnętrze dla czwórki pasażerów. Konstrukcja auta była rewolucyjna – silnik umieszczono z przodu poprzecznie, skrzynię biegów pod nim, koła były mocno rozstawione, a zwisy krótkie. Dzięki temu wnętrze auta mogło być obszerne. Silnik rozwijał moc 34 KM.

Cooper postanowił stworzyć sportową wersję Mini – początkowo była to seria tysiąca pojazdów z silnikiem litrowym o mocy 55 KM. Auto osiągało prędkość 135 km/h. Zastosowano w nim skrzynię biegów o krótkich przełożeniach i hamulce tarczowe. Dach miał inny kolor niż karoseria, a wnętrze było dwukolorowe.

Klienci przyjęli Mini Coopera entuzjastycznie, mieli tylko jedno życzenie: jeszcze więcej mocy. Cooper i Issigonis zwiększyli pojemność silnika do 1071 ccm i moc do 70 KM, poprawili też zawieszenie na bardziej twarde, "gokartowe".

Mini Cooper – sukcesy sportowe

Mini Cooper od razu odniosło sukces na torach wyścigowych i rajdowych. A dzięki występom w Rajdzie Monte Carlo stało się legendą. W 1963 roku Fin Rauno Aaltonen odniósł pierwsze zwycięstwo w klasie. Oprócz trofeów Mini Cooper z roku na rok zdobywało też coraz większą sympatię. Jego sukces w rywalizacji z wieloma znacznie większymi i mocniejszymi konkurentami sprawił, że samochód stał się ulubieńcem publiczności. Uznaniem cieszyły się też zwycięstwa Mini Cooper S w klasyfikacji generalnej Rajdu Monte Carlo w latach 1964, 1965 i 1967. Dopiero potem rajdowa kariera klasycznego Mini dobiegła końca.

W latach 70. i 80. dużym zainteresowaniem klientów cieszyły się zestawy tuningowe do Mini. W 1990 r. Mini Cooper pojawiło się znów w ofercie. Pod maską pracował silnik 1.3/61 KM.

Mini Cooper od BMW

Kolejna ważna data w historii Mini Coopera to rok 1997 – na salonie we Frankfurcie BMW (które w 1994 r. przejęło Rover Group, a wraz z nim Mini) pokazało studyjny pojazd Mini Cooper nowej generacji. Wersja produkcyjna pojawiła się w 2001 r. Nowe auto było większe i nowocześniejsze od poprzednika, produkowano je w Oksfordzie. Silnik 1.6 l rozwijał moc 115 KM, Nowy Cooper przyspieszał do "setki" w 9,2 s i rozpędzał się do 197 km/h. Firma pamiętała o wcześniejszym życzeniu klientów – większej mocy. Jesienią 2001 r. pojawiła się wersja Cooper S z silnikiem o mocy 163 KM.

Nowa odsłona nastąpiła w listopadzie 2006 r. Mini Cooper pojawił się z dwoma nowymi silnikami: 120 KM oraz w wersji S – 175 KM. Dwa lata później zdecydowano się wprowadzić wersję z silnikiem Diesla 110 lub 170 KM.

Obecna generacja Mini Coopera ma silnik o mocy 136 KM, a w odmianie S – 192 KM. Najmocniejszy silnim znaleźć można w odmianie John Cooper Works – to dwulitrowa jednostka turbo o mocy 306 KM (w Clubmanie). Jest też wersja elektryczna z silnikiem o mocy 184 KM.

Mini Cooper – cenny klasyk

Egzemplarze Mini Cooperów z lat 60. to dziś poszukiwane klasyki. Cooper S z silnikiem 1.1/70 KM z lat 1963-64 w stanie bardzo dobrym wyceniany jest na 43 tys. euro. Mocniejsza wersja Cooper S z lat 1964-71 (silnik 1.3/75 KM) wyceniana jest na 50 tys. euro. Mini Coopery z lat 90. są tańsze, ale też poszukiwane, gdyż są dobrymi kandydatami na klasyki. Egzemplarze w stanie bardzo dobrym z silnikiem 1.3/63 KM wyceniane są na ok. 20 tys. euro i na pewno w najbliższych latach ich cena wzrośnie.