Rolls-Royce Ghost – zjawa iście zjawiskowa

Urzekło mnie, że choć obie generacje tej mniejszej z limuzyn marki mają wspólne tylko znaczki i ukryte w drzwiach parasolki, to jednak wiele jest... jak dawniej. Kunszt wykonania, perfekcyjna prostota form oraz wrażenie wspaniałej harmonii są niepodrabialnie rolls-royce’owe. Obcowanie powoduje sensoryczne uniesienia: muskanie wszystkiego, co skórzane. Gładzenie bogato fornirowanych powierzchni. Mizianie niewiarygodnie miękkich i grubych dywaników z wełny jagnięcej. Naciskanie masywnych guzików.

Przełączniki klimatyzacji pozwalają tylko na regulację „cieplej-zimniej” i stopnia intensywności, a nie na ustawianie konkretnej temperatury – tak było zawsze i tak ma być. Na znajdującym się po lewej od kierownicy klasycznym panelu regulacji oświetlenia gości teraz także starter silnika – to nowość. Znaczącą innowacją jest ekran w miejscu analogowych zegarów, który takowe imituje – aż szkoda. Poza tym w kokpicie frapuje mnie też brak ruchomej osłony ekranu.

Rolls-Royce Ghost – dwa gwiazdozbiory

Bardziej typowe dla marki podejście do spraw można podziwiać po drugiej stronie deski rozdzielczej – misternie iluminowany napis „Ghost” na rozgwieżdżonym tle. Odpowiedzialni za ten element poświęcili ponoć dwa lata, by uzyskać pożądany efekt. Nie obyło się bez użycia... lasera, którym wycina się w maskownicy 90 tys. mikroskopijnych otworów tworzących 850 gwiazd, a za wszystkim tkwią 152 LED-y. Kosmos.

Drugi imponujący gwiazdozbiór znajduje się bezpośrednio nad głowami pokładowych gości – nie wiem, czy takie było życzenie klientów, ale teraz można tu co jakiś czas dostrzec także spadające gwiazdy. Co sobie pomyślisz – spełni się w następnym Ghoście. Tak sobie wyobrażam badania focusowe w tej marce...

Prośbą, którą wyrażali właściciele Ghostów i którą w pełni rozumiem, było uczynienie tego wielkiego wozu łatwiejszego w prowadzeniu. Nie żeby tak bardzo się liczyli z losem swoich szoferów – często ich wcale nie mają. I podobno nawet ci, którzy na co dzień dają się wozić, w weekendy sami lubią siąść za kierownicą swojego Rolls-Royce’a.

Rolls-Royce Ghost – właściciel nie zawsze siedzi z tyłu

Ghost zyskał zatem możliwość napędu wszystkich kół, jak i skręcania nimi. Pozwala sobą dyrygować w cudownie relaksujący sposób, zupełnie naturalny, nie daje jednak kierowcy poczucia prowadzenia auta zwyczajnego bądź też zwyczajnie wielkiego. Jego 5,55 m długości nigdy nie kurczy się w magicznie elektroniczny sposób, jak to bywa w niektórych nowoczesnych limuzynach. Z fotela kierowcy ma się wrażenie, jakby 3 metry przypadały na samą maskę. Nie ma tu czegoś takiego, jak sportowy tryb pracy podzespołów – można co najwyżej przyciskiem „LOW” nakazać skrzyni biegów utrzymywanie niższych przełożeń.

Generalnie jednak zaawansowana elektronika zawczasu adaptuje, co należy. Skrzyni biegów podpowiedzi dostarcza system nawigacji, a zawieszeniu – 2 kamery rozpoznające nierówności nawierzchni do prędkości 100 km/h. W przednich kolumnach znalazły się innowacyjne masowe tłumiki drgań. Komfort jazdy jest błogi, bez dwóch zdań. Jednak wbrew temu, czego się spodziewałem, zawieszenie wcale nie odcina tak zupełnie od tego, na co natrafi pod kołami. Takie wrażenie mogłoby zaburzyć poczucie kontroli nad autem, gdy prowadzi się je z zaangażowaniem.

Rolls-Royce Ghost – nie cisza, a jej „dźwięk”

Z podobnego powodu Rolls-Royce zrezygnował z totalnej izolacji kabiny od zewnętrznych hałasów – ponoć to byłoby zbyt... upiorne. Zamiast tego tak zaprojektowano wygłuszenia i skomponowano źródła hałasu, by do uszu podróżujących docierało coś na wzór... dźwięku ciszy. Częstotliwość słyszalna, ale niedrażniąca. Tak, by silnik taktownie mógł zasygnalizować swoją obecność, gdy kierowca sobie tego zażyczy.

Skoro właściciel też chce czerpać przyjemność z prowadzenia, Ghost nie mógł stracić monumentalnego V12. Co wydaje się niemal abstrakcyjne w obecnych czasach, jego pojemność jeszcze zwiększono – z 6,6 do 6,75 l. 850 Nm napierających na wał już przy 1600 obr. daje wrażenia... niemal jak w elektryku. Tu jednak wysiłek konstrukcyjny, by osiągnąć tę niesamowitą płynność i niestrudzoność pracy napędu, jest nieporównywalnie większy – trochę jak z zegarkami kwarcowymi i mechanicznymi. Nie czuć nawet zmian biegów, oszałamia tylko potęga tego mechanicznego arcydzieła. Dlatego Ghosta wolę prowadzić, niż być nim wiezionym.

Rolls-Royce Ghost – kto nie prowadzi, ten pije szampana. Albo jedzie na szczepienie...

Kanapa kusi nie tylko arcywygodą – to tu chłodzi się szampan. Sącząc bąbelki, ma się już wszelkie warunki do tego, by rozpływać się nad misternością, utopijnością i harmonią tego wozu. Albo można po prostu odpłynąć, opierając głowę o mięciusieńki jasiek, zatapiając stopy w mięsistych dywanikach, i dać się wymasować. Pomysł, by tu spać, chodził mi po głowie...

Nazajutrz, tuż przed zwrotem auta, udaje mi się jeszcze zrobić rundę honorową z moją babcią i odwieźć ją na szczepienie. Miewa się świetnie, ale nadal wszystkim opowiada o swoim spotkaniu z Ghostem. A rozmówcy się na nią dziwnie patrzą...

Rolls-Royce Ghost – nasza opinia

Mógłbym przysiąc na babcię, że krótkie spotkanie z Ghostem mi się nie przyśniło. To, jak on jeździ, jak traktuje swoich gości i jakie wrażenie robi na mijanych osobach, jest jednak trochę nierealne – dlatego wolę takich deklaracji nie składać. Niby to tylko samochód, ale z drugiej strony nikt, kto ma z nim styczność, nie jest w stanie tak go traktować. To zjawisko.

Rolls-Royce Ghost – dane techniczne i cena

Za pomoc w realizacji materiału dziękujemy firmie Echo Investment, deweloperowi projektu Browary Warszawskie.