- Poprosiliśmy ponad 50 ekspertów motoryzacyjnych o wytypowanie 100 samochodów, które ich zdaniem zasługują na miano najpiękniejszych w historii motoryzacji
- Wśród laureatów znalazły się zarówno drogie limuzyny, samochody sportowe, jak i modele popularne, które przyczyniły się do zmotoryzowania społeczeństwa
- Najlepszą setkę tworzą auta marek, które w dalszym ciągu są na rynku, ale nie brakuje także pojazdów nieistniejących producentów
- Galeria omawianych aut znajduje się na końcu artykułu
Ikony stylistyki, takie jak Ferrari 250 GT, Jaguar E-Type czy Porsche 911, są uważane za arcydzieła, które znajdują się na liście marzeń każdego fana motoryzacji. A co z samochodami typu Fiat Panda, Mini czy Volkswagen Garbus? Czy te bardziej popularne auta dla ludu mają tylko wartość emocjonalną i nie towarzyszą im żadne estetyczne wrażenia?
Najpiękniejsze auta w historii
Aby wyłonić 100 najpiękniejszych i najbardziej emocjonujących samochodów wszech czasów zaprosiliśmy 55 specjalistów z całego świata – Europy, Ameryki, Indii i Azji Wschodniej. Wśród nich znaleźli się projektanci Paul Bracq czy Peter Schreyer, a także szefowie działów klasyków, jak Ulrich Knieps (BMW) czy Uwe Mertin (Opel). W projekcie udział wzięli również dyrektorzy muzeów, historycy, prezesi stowarzyszeń i kierowcy wyścigowi, np. Hans-Joachim Stuck i Walter Röhrl.
Każdy ekspert wybrał pięć najpiękniejszych samochodów wszech czasów. Nie było żadnych zakazów, tylko prośba o uczciwość – nie preferuj marki, dla której pracujesz. Kolejność od 100 do zwycięzcy została ustalona w trzech etapach. Etap 1: im więcej głosów ma model, tym ma on wyższe miejsce.
Etap 2: tam, gdzie dwa lub więcej modeli uzyskało taką samą liczbę głosów, eksperci przyznawali dodatkowe punkty. Model, który w zestawieniu danego fachowca został uznany za piąty najpiękniejszy samochód, otrzymał 1 punkt, za czwarte miejsce – 2 punkty, za trzecie – 4 punkty, drugie 6 punktów, a najpiękniejszy samochód otrzymywał 8 punktów. Im więcej punktów, tym wyższe miejsce.
Etap 3: jeżeli nadal były punkty remisowe, na podstawie dodatkowych ustaleń przyznawane były jeszcze raz dodatkowe punkty, które zadecydowały o końcowej klasyfikacji.
Poniżej w galerii w kolejności od ostatniego do pierwszego miejsca przedstawiamy całą setkę samochodów, które przez naszych ekspertów zostały uznane za te najpiękniejsze i najbardziej fascynujące. W tym przypadku jest to prawdziwa galeria sław.
Samochód zaprojektował młody Giorgetto Giugiaro, gdy pracował u Bertone. Uliczna wersja, która jako koncept została przedstawiona na salonie w Paryżu w 1964 roku, powstała na bazie wyścigowej serii TZ. Auto odrestaurowano w 2000 roku.
Auto, które weszło do seryjnej produkcji w 2013 roku, napędzane jest silnikiem benzynowym oraz dwoma jednostkami elektrycznymi. Za idealne proporcje nadwozia oraz drzwi otwierane do góry odpowiada zespół pod kierownictwem Adriana van Hooydonka.
Wraz z wprowadzeniem modelu P3 Wes Dahlberg i Uwe Bahnsen odesłali na emeryturę stosowane w latach 50. płetwy i ozdobne listwy. W 1960 roku opływowa, gładka linia nadwozia Taunusa P3 była szokująca.
W latach 20. i 30. XX wieku Iakov Saoutchik i jego karoseryjna firma świętowała w Paryżu największe sukcesy. W 1949 r., krótko przed upadkiem branży karoseryjnej, na bazie Delahaye (produkcja w latach 1947-51) zbudował Coupe de Ville z dachem Targa i aplikacjami wykonanymi z 14-karatowego złota.
W 1968 roku Giugiaro założył własną firmę ItalDesign. Wówczas dostał zlecenie na opracowanie modelu Maserati z centralnie umieszczonym silnikiem. Produkcja seryjna Maserati Bora ruszyła w 1971 roku.
Głównym projektantem tego modelu był Carl F. W. Borgward. Wprowadzona w 1954 roku Isabella miała stylistykę pozbawioną ozdobników czy trików projektowych.
Ta sama marka, ta sama baza, a jednak Fiat Dino Coupe (1967 r.) i Spider (1966 r.) wyglądają zupełnie inaczej. Coupe zostało zaprojektowane przez Giugiaro w Bertone, a Spidera zaproponował Pininfarina. Auto było własnym projektem Pininfariny – Ferrari Dino Berlinetta Speciale z 1965 roku.
W tym przypadku projektant był jednocześnie inżynierem. Alec Issigonis wynalazł mały samochód z silnikiem poprzecznym i napędem na przednie koła, a także osobiście go naszkicował. W latach 1959–2000 Mini zjeżdżało z linii montażowej cały czas w oparciu o tę koncepcję. Choć stylistyka auta była rozsądna, stało się ono również zachwycające.
W 1963 roku pracownik Pininfariny – Tom Tjaarda – zafascynowany Corvette C2 narysował własny projekt tego modelu i nazwał go Rondine. Szefostwu Fiata spodobał się ten model bardziej niż w kierownictwie GM i zamówili go. W ten sposób rozpoczęła się produkcja roadstera 124 Spider.
Ercole Spada – najlepszy człowiek u Zagato – chciał mieć samochód z prostokątnymi reflektorami, ale takich jeszcze nie było. Dlatego podwójne lampy schował głęboko pod maską i zasłonił je pleksiglasem. W latach 1969-72 powstawał model Junior Z, a w okresie 1972-75 – 1600 Junior Z.
Czy Peter Monteverdi całkowicie zaprojektował w 1970 roku kształt modelu Hai 450 z centralnie umieszczonym silnikiem? Czy może ukradł go firmie Fissore, gdzie zobaczył projekt Trevora Fiore dla Alpine A310? Odwieczny spór o piękny samochód.
Tak miał wyglądać model Iso, który Giugiaro narysował w 1966 roku jako projektant Ghii. Jednak nic z tego wówczas nie wyszło.
Yamaha i Toyota opracowały mocne, sportowe samochody w tym samym czasie – jedni z Grafem Goertzem, drudzy z Satoru Nozaki jako projektantami. Później Toyota kupiła projekt Yamahy i połączyła to, co było najlepsze w obu z nich. W ten sposób powstał w pierwszy w Japonii supersportowy samochód.
Mały samochód z dużą ilością miejsca we wnętrzu. Tani model z minimalistyczną stylistyką został opracowany w 1980 roku przez Giugiaro.
Pomiędzy czerwonymi głowicami cylindrów (stąd nazwa) leży płasko za kierowcą dwanaście tłoków. Takie ułożenie było niezbędne, ponieważ zaskakująco brutalna kreacja Pininfariny z 1984 roku ma tylko 1,13 metra wysokości.
Jedyny minivan wśród 100 najpiękniejszych samochodów. W 1956 roku projektant Dante Giacosa pomieścił sześć osób na długości 3,53 metra umieszczając kierowcę i pasażera z przodu nad przednią osią.
Kształt klina, który Filippo Sapino nadał konceptowi z 1969 roku podczas krótkiego pobytu u Pininfariny, nadał ton następnej dekadzie.
Firma Gläser z Drezna w 1939 roku zbudowała kabriolet na bazie Opla Kapitäna. Po wojnie nie powrócono do produkcji tej wersji.
Pierwsza generacja z 1939 roku była odpowiedzią Edsela Forda na Grand Tourery z Europy. Samochód został zaprojektowany przez Eugene'a „Boba” Gregoriego, a do napędu użyto silnika V12.
Ferruccio Lamborghini powierzył projekt pierwszego, seryjnego samochodu byłemu pracownikowi Bertone – Franco Scaglionemu. Wprowadzone w 1964 roku 350 GT sprawiło, że modele Ferrari wyglądały na przestarzałe. Auto zapewniało dobrą widoczność we wszystkich kierunkach i zastosowano w nim niezależne zawieszenie.
W połowie lat 30. XX wieku ktoś kupił Phantoma I z 1925 r. i przekazał go belgijskiej firmie karoseryjnej Jonckheere. Zadanie – rozebrać kabriolet i zbudować coś wyjątkowego. Rezultatem jest być może najbardziej uderzający Rolls-Royce – z płetwą ogonową, dwoma szklanymi dachami i prawie okrągłymi drzwiami.
W latach 70. XX wieku dział pojazdów użytkowych Daimlera poprosił o pomoc szefa stylistów samochodów osobowych. Bruno Sacco szybko zintegrował projektantów aut użytkowych z działem designu. Efektem było powstanie Mercedesa klasy G.
Pod kierownictwem Ferrari Donato Coco z Pininfariny stworzył w 2009 roku samochód z centralnie umieszczonym silnikiem. Przy 200 km/h wytwarza się docisk wynoszący 140 kg.
W 1979 roku Bruno Sacco zaproponował klasę S, która była skromniejsza, lżejsza i miała bardziej gładkie linie niż poprzedni model W116.
Dzięki proporcjom nadwozia oraz wlotom powietrza w środkowym słupku projekt Marcello Gandiniego z 1967 roku wygląda tak, jakby miał centralnie umieszczony silnik. Auto miało jednostkę o mocy 200 KM.
W 1937 roku Jean Andreau szlifował drewnianą karoserię. Następnie Jean Henri Labourdette wykorzystał to nadwozie i zabudował je na podwoziu samochodu Delage.
Pierwszy na świecie dział projektowania samochodów został założony prawdopodobnie w Cadillacu w 1927 roku. W 1948 roku w firmie rozpoczęła się era płetw na tylnych błotnikach. Jej kulminacją było Eldorado Biarritz z 1959 r.
Elegancka konstrukcja modeli KAD (Kapitän, Admiral, Diplomat) była opracowywana przez GM pod kierunkiem Billa Mitchella. Wnętrze zostało ukształtowane przez Herberta Killmera w Russelsheim. W Niemczech zaprojektowano również dodatki, takie jak kołpaki czy napisy.
Brytyjski roadster miał karoserię z aluminium, a pod maską 6-cylindrowy silnik. W 1956 roku projektant John Tojeiro stworzył podstawę dla modelu Cobra.
W 1966 roku Aldo Brovarone z Pininfariny połączył przód Ferrari 500 Superfast i tył 275 GTS w nieduży elegancki samochód sportowy.
Wszystkie modele coupe S1 były wyposażone w nadwozia z niezależnych firm karoseryjnych. Większość z nich u H. J. Mullinera. W 1955 roku pojawiła się odmiana Sports Saloon.
W 1941 roku Chrysler zaprezentował koncepcyjny samochód bez atrapy chłodnicy i z elektrycznie sterowanym dachem. Reflektory ukryto za osłonami, a do otwierania drzwi zamiast klamek służyły przyciski. Powstało 6 sztuk pojazdu, którego autorem był Alex Tremulis.
Po modelu Miura w 1974 roku przyszedł czas na Countacha. Auto szokowało stylistyką nadwozia oraz unoszonymi drzwiami. Autorem projektu był Marcello Gandini.
Dzięki wykorzystaniu tunelu aerodynamicznego Giuseppe Scarnati stworzył limuzynę Giulia Berlina o stylistyce cegły. Pomimo tego auto miało bardzo dobry na ówczesne czasy współczynnik oporu powietrza cx-0,34.
Roadster w stylu lat 30. wyposażony był w silnik V8 Rovera. W zależności od rocznika moc wynosiła od 160 KM do 367 KM.
Tom Peters – twórca Pontiaca Azteka – podczas projektowania tego modelu zainspirował się myśliwcem Lockheed YF-22. Auto ma silnik z przodu i napęd na tył, a dla lepszego rozłożenia mas skrzynia biegów powędrowała do tyłu (transaxle).
W 1926 roku, kiedy tylko 200 000 Niemców miało samochód, seria 8 Horcha stała się sensacją. Był to pierwszy seryjnie produkowany niemiecki samochód z ośmiocylindrowym silnikiem i (do 1930/31 r.) z dwoma wałkami rozrządu w głowicy! W 1928 roku pojawił się typ 350 z nadwoziem Oskara H. W. Hadanka.
W 1958 roku wersja Fury była topową wersją wyposażeniową Plymoutha Belvedere. Stephen King uczynił ten samochód bohaterem powieści grozy, pt. Christine. Dzięki temu projekt płetwy ogonowej autorstwa Virgila Exnera ponownie zyskał na popularności.
Biała farba i trzy rury wydechowe po prawej stronie – sportowy Mercedes typu od S do SSKL. Dzięki mocy 200 koni mechanicznych Mercedes Type SS odniósł sukces w sporcie. Jednak okazał się zbyt nieporęczny do wyścigów górskich. Konstruktorzy pod kierownictwem Ferdinanda Porsche zareagowali – skrócili rozstaw osi z 3,40 do 2,95 metra i nazwali samochód SSK – „K” jak „kurz”, czyli krótki.
Historia tego modelu to rozdźwięk między tym co piękne, a tym co dziwne. Pod wpływem BMW 3200 CS (w Bertone pracował nad nim młody Giugiaro) Wilhelm Hofmeister stworzył w 1965 roku model 2000 C, który z racji podwójnych reflektorów schowanych za szybą nie wszystkim się podobał. W 1968 roku stał się modelem E9 z nowym, dłuższym przodem. Na jego bazie w 1973 roku powstała wersja 3.0-CSL z brutalnymi spoilerami.
Pomysł na ten samochód wyszedł od Beli Berenyi. Według niego w niskim samochodzie dach powinien być… wklęsły, a nie wypukły. Miało to zapewnić wygodne wsiadanie, a jednocześnie sprawić, że auto będzie wyglądało efektownie z zewnątrz. Według tej koncepcji Mercedesa W113 zaprojektował Paul Bracq.
Dlaczego nie mamy już dzisiaj czegoś takiego jak 507? Takie pytania stawiano sobie w kierownictwie BMW w połowie lat 90. Jak wyglądałoby 507, gdybyśmy nadal go budowali? – sprecyzował szef projektu Chris Bangle. Natomiast za wygląd Z8 odpowiadał młody duński projektant Henrik Fisker.
Cechy konceptu BMC 1800 z 1967 roku autorstwa Pininfariny można dostrzec w seryjnych samochodach Rovera, Lanci, Mercedesa, Ferrari, a przede wszystkim Citroena. Robert Opron i Jean Giret stworzyli model CX, który miał podobne proporcje do włoskiego konceptu, ale zyskał mnóstwo nietypowych rozwiązań.
Czterozaworowa technika, 320 KM i prędkość maksymalna około 210 km/h – wersja z kompresorem modelu J w 1932 roku była wyjątkowym samochodem amerykańskim. Samochód kosztował 20 000 USD i stał się sensacją wystawy „Century of Progress” w 1933 roku w Chicago.
Podobnie jak Citroën CX, Ferrari Daytona (1969) wydaje się być inspirowane konceptem BMC 1800. Nic dziwnego, przecież Leonardo Fioravanti – projektant Pininfariny – ukształtował oba samochody.
To, co wygląda jak Gran Turismo, jest tak naprawdę samochodem wyścigowym. A6GCS powstał w 1947 roku, początkowo jako monoposto z wolnostojącymi kołami. Ponieważ podczas Mille Miglia często padało, Maserati chciał nowego, zamkniętego nadwozia na lata 1953/54. Dzięki temu Aldo Brovarone mógł zaprojektować Berlinettę – swoje pierwsze nadwozie.
Continental GT powstał w 2003 roku, a w 2011 pojawiła się jego druga generacja. Auto otrzymało silnik W12 Volkswagena, pneumatyczne zwieszenie, a moment obrotowy przekazywany był na wszystkie koła. Od 2018 roku na rynku jest trzecia generacja Continentala GT.
W 1975 roku Leonardo Fioravanti – projektant Pininfariny – przedstawił projekt, następcy modelu Dino – Ferrari 308. Podobnie jak poprzednik auto było nieduże oraz płaskie i miało okrągłe wloty powietrza na bokach, a także przód w kształcie klina i chowane reflektory. Coupe nazywało się GTB, a Targa GTS.
Ferdinand Piëch jako szef działu rozwoju Porsche zainwestował ogromne kwoty w 917. Przy dużej prędkości jazda początkowo zagrażała życiu. Ale w 1970 roku Piech triumfował – 917 stało się pierwszym Porsche, które wygrało w Le Mans z Hansem Herrmannem i Richardem Attwoodem za kierownicą.
Po eleganckim i opływowym sedanie 326 oraz kabriolecie 327, BMW wprowadziło w 1938 roku 327 Coupé. W porównaniu z sedanem auto miało o 10 cm mniejszy rozstaw osi i zintegrowane reflektory. Stylistykę przypisuje się Wilhelmowi Meyerhuberowi.
Stylistyka zawsze była priorytetem w Jaguarze. Od początku (do lat 60.) założyciel William Lyons osobiście kształtował swoje samochody. Dotyczy to także roadstera, który pojawił się w 1936 roku to jeden z pierwszych modeli, który pierwszy raz nosił skaczącego kota jako ozdobę maski.
Jeżeli dzisiaj powiesz, że Garbus miał dobrą aerodynamikę wywołasz salwę śmiechu. Jednak w latach 30. XX wieku współczynnik cx pomiędzy 0,46 a 0,49 był tak dobry, że samochód mógł być traktowany tak jak Audi 100 w latach 80.
Paul Bracq zaprojektował koncept Turbo X1 z unoszonymi drzwiami w 1972 roku, a w 1978 Giugiaro opracował M1 z centralnie umieszczonym silnikiem. Stylista ukrył wloty powietrza dyskretnie na tylnych szybach, bo Nie chcieliśmy zakłócać linii nadwozia.
Błotniki zintegrowane z nadwoziem, dach wyposażono w szyberdach, a cały samochód był wyjątkowo płaski. Samochód Gabriela Voisina okazał się wyjątkowo nowoczesny jak na lata 30. dwudziestego wieku.
Gerry Coker zaprojektował model 100 w 1950 roku. Jego szef Donald Healey uznał samochód za okropny: „Nie pokażemy go na targach Earls Court. Coker powinien poszukać nowej pracy”. Główny inżynier Roger Menadue sam przywiózł Austin-Healey na targi w 1952 r ., a Coker poszedł do Chryslera.
Szef rozwoju BMW Rudolf Schleicher i inżynier Ernst Loof spotkali się z Adolfem Hitlerem w Kancelarii Rzeszy, a dyktator zażądał zwycięstwa w Mille Miglia w 1940 r. Kierowcy Huschke von Hanstein i Walter Bäumer zwyciężyli w tym wyścigu. Pojazd miał nadwozie samochodu Le Mans z 1939 roku. Było ono wykonane ze stopu aluminium i magnezu przez firmę Carrozzeria Touring.
Niezwykle gładkie luksusowe coupe Phantom Corsair zaprojektował Rust Heinz. Od 1936 roku firma karoseryjna Bohman & Schwartz zbudowała na bazie swojego Corda 810 aluminiowe nadwozie o długości 6 m i szerokości 1,94 m z ukrytymi kołami. Rust chciał budować samochód w małych seriach, ale zginął w wypadku w 1939 roku.
W 1940 roku armii amerykańskiej nie był potrzebny samochód o atrakcyjnym wyglądzie, lecz wszechstronny i wytrzymały pojazd. W dodatku musiał on powstać bardzo szybko. Major William Beasley nakreślił wstępny szkic, a wymagania wobec auta to: napęd 4x4, rozstaw osi do 1,91 m, składana przednia szyba i ładowność 300 kg. Przetarg skierowano do 135 producentów, którzy mieli na realizację projektu tylko 11 dni. W końcu powstało wspólne przedsięwzięcie protoplasta Jeepa.
Kształt klina i proste krawędzie to cechy charakterystyczne nadwozia Carabo. Gandini stworzył ten koncept dwa lata po Lamborghini Miurze. Samochód miał unoszone drzwi, które później skopiowano w Countachu, Lotusie Espricie czy BMW M1.
Ferrari walczyło z Fordem GT40 za pomocą 330 P. Dzięki nadwoziu Piero Drogo i technice trzech zaworów P4 wygrało w Daytona w 1967 roku.
Wraith, który pojawił się w 2013 roku ma o 18 cm mniejszy rozstaw osi od modelu Ghost, a ponadto otrzymał drzwi otwierane pod prąd i nadwozie w stylu hatchbacka. Pod maską znalazł się silnik V12 biturbo o mocy 632 KM. To pozwala na osiąganie setki po 4,6 s.
Giugiaro mówił o swoim projekcie, że Esprit wprowadził na ulice architekturę. W zależności od rocznika i wersji samochód miał silnik o mocy od 150 KM do 354 KM.
Karoserię do pierwszego seryjnego Porsche opracował Ferdinand Porsche wraz z Erwinem Komendą. Samochód występował jako coupe oraz roadster, a zastosowane silniki miały moc od 40 KM do 130 KM.
Najpiękniejsze Ferrari, jakie kiedykolwiek zbudowało Porsche , miało nazywać się 904, ale Peugeot nie uznał tego za zabawne i zaprotestował. Projektantem tego modelu był Ferdinand Alexander Porsche.
Był ulubieńcem swojego projektanta, Clausa Luthe. Samochód miał nietypową stylistykę nadwozia, a pod maską silnik Wankla generujący 115 KM.
Marcello Gandini miał problem. Bertone chciał mieć płaską maskę, dla której silnik V8 okazał się zbyt wysoki. Właściciel Maserati, Citroën, pomógł przy pomocy przekładni kierowniczej, którą można było zainstalować przed silnikiem. Charakterystycznym elementem Khamsina jest szklany tył.
Karoserię do tego modelu opracował Robert Opron, który wyjątkowo upodobał sobie sześć reflektorów schowanych pod wspólną szybą. Dwie z tych lamp były sterowane. Z tyłu też było ciekawie, bo błotniki nawiązywały stylistyką do modnych niegdyś płetw.
A oto rywal Ferrari 330 P4 Coupe. Aby konkurować z Enzo, Henry Ford II zatrudnił szefa Loli – Erica Broadleya. Z kolei Eugene Bordinat zaprojektował nadwozie samochodu wyścigowego. W 1966 roku GT40 wygrało w Le Mans.
Za doskonałe proporcje tego modelu odpowiedzialny jest Ian Callum. Auto można było mieć jako coupe lub cabrio. Pod maską pracowały tylko widlaste, 12-cylindrowe silniki o mocy 456-547 KM.
W ciągu dwóch lat produkcji powstały 1063 egzemplarze tego modelu. Gdyby James Bond wybrał coś innego w filmach „Goldfinger” i „Fireball” DB5 nigdy nie byłby tak sławny. Zasadniczo jest to DB4 (zaprojektowali je Federico Formenti i Bianchi Anderloni z Carrozzeria Touring) z nową techniką.
W ciągu swojej kariery samochód wygrał około 1000 wyścigów! Ten smukły samochód otrzymał pierwsze – i być może najpiękniejsze – felgi ze stopów lekkich w historii automobilizmu.
Po wycofaniu się Jaguara z Le Mans samochód wyścigowy po kilku modyfikacjach, zaprojektowany przez Malcolma Sayera w 1956 r., stał się supersportowym modelem przystosowanym do ruchu drogowego. Powstało 17 sztuk, a dziewięć kolejnych spłonęło w 1957 roku wraz z fabryką.
Szef firmy Facel Jean Daninos miał pojęcie projektowaniu oraz o lotnictwie. Stąd stylistyka modelu Vega HK 500, którą udoskonalił Jacques Brasseur. Auto uważane jest z jeden z najlepszych modeli firmy Facel z silnikiem V8. Łącznie powstało 489 egzemplarzy Vegi HK 500.
To jedno z pierwszych Gran Turismo dostępnych w przystępnej cenie. Pomysł na takie auto był autorstwem Mario Boano z firmy Ghia, projekt rozpoczął Giuseppe Scarnati z Alfy, a Franco Scaglione z Bertone wykonał samochód.
Przed wojną Alfa Romeo 8C święciła sukcesy w motorsporcie, po wojnie gromadziła trofea w konkursach piękności. W tym drugim przypadku dotyczy to głównie wersji z nadwoziami turystycznymi, takimi jak ten 8C 2900B Touring Superleggera.
W 1947 roku Giovanni Savonuzzi narysował podstawową formę auta i przekazał szkice Battiście „Pininowi” Farinie. Kształt, który wspólnie stworzyli, był bardzo nowoczesny – zintegrowane błotniki, reflektory w nadkolach, płaski dach i wersja hatchback. Cisitalia stała się wzorem dla praktycznie wszystkich Gran Turismo.
Wprawdzie firma Delage zbankrutowała w 1935 roku, ale model D8 był produkowany w dalszym ciągu przez nowego właściciela – Delahaye. To już w tym czasie Georges Poulin stworzył piękną wersję D8-120 S Pourtout Aero Coupe z wyobloną stylistyką, dużymi nadkolami i niedużymi szybami.
Charakterystycznym elementem tego modelu jest wydatny tył z okrągłymi światłami. Autorem tej nietypowej stylistyki był projektant firmy Zagato Ercole Spada. Takie zakończenie pojazdu opracował już w 1961 roku, ale wykorzystano go także w późniejszej Giulii TZ2 z nadwoziem wykonanym z tworzywa sztucznego.
Dzięki konceptowi Dino 206 GT Speciale zaprojektowanemu przez Aldo Brovaronesa Pininfarina przekonała Ferrari do seryjnej produkcji samochodu z silnikiem V6. Był to pierwszy model Ferrari z silnikiem umieszczonym centralnie. W 1968 roku pod kierunkiem Brovanorego seryjne auto zaprojektował Leonardo Fioravanti. W latach 1967-74 auto produkowało Ferrari, ale pod marką Dino.
Alfa Romeo była przed wojną marką oferującą drogie, sportowe samochody. Normą były sześciocylindrowe modele 6C (które wygrywały praktycznie każdy wyścig, zwłaszcza w 1929 roku) z nadwoziami od dostawców.
W latach 1968-92 powstawały trzy serie modelu XJ. Auto, które zadebiutowało w 1968 roku, zostało zaprojektowane przez samego założyciela firmy Sir Williama Lyonsa. W 1973 roku pojawiła się druga seria (na zdjęciu), a trzecia zadebiutowała w 1979 roku.
General Motors chciał zaprzestać produkcji Corvette po pierwszej edycji. Na szczęście szef projektu Bill Mitchell był w stanie kupić prototyp wyścigowy za jednego dolara w 1959 roku i razem z Larrym Shinodą i Peterem Brockiem zbudował dla niego nadwozie Speedster – Stingray Racer. Szefowie GM chcieli go jako samochodu pokazowego, ale publiczność uznała, że auto jest super – tak powstała Corvette C2.
Samochód zastąpił w 1935 r. Horcha 8, i powstał jako konkurencja dla Mercedesa 500 K. Początkowo oznaczenie sprzedaży brzmiało 850, a następnie 851, 853, 855 i 951. Sam Horch budował limuzynę Pullmana i kabriolety, a firmy Glaser i Baur czterodrzwiowe Pullmany cabrio.
Pierwszym Gran Turismo była Cisitalia. Jednak Lancia Aurelia Coupe (wewnętrznie znana jako B20) była nazywana GT. Większość GT wyprodukowano w Pininfarinie. Do reputacji B20 przyczyniła się technika z pierwszym na świecie V6 i nowoczesnym podwoziem.
Przed II wojną światową w przypadku samochodów luksusowych z macierzystej fabryki najczęściej pochodziło podwozie i silnik, a nadwozie robiła firma karosująca. W Bugatti było inaczej, bo to sam Ettore Bugatti decydował jaka karoseria zasługuje na to, żeby zakryć 3-zaworowy, 8-cylindrowy silnik. Syn Ettore’a – Jean - w 1931 roku zaprojektował Coupe Napoleon, a w 1932 roku w paryskiej firmie Henri’ego Bindera powstało Coupe de Ville.
Auto, które pojawiło się w 1964 roku miało krótki przód. Jednak już rok później podczas liftingu przyszła kolej na model z bardziej płaskim i długim przodem (fot.). W 1966 roku weszła wersja GTB/4 z silnikiem Tipo 226 czterema wałkami rozrządu w głowicy.
Giuseppe Figoni był kreatywnym szefem warsztatu Figoni et Falaschi. Kiedy Antonio Lago zamówił projekt, który mógł ożywić Talbota, uformował błotniki jak krople wody, a między nimi znalazły się schowane za kratkami reflektory. Linii nadwozia nie zakłóca nawet płaska, dzielona przednia szyba.
DB4 GT był zbyt ciężki, aby pokonać w wyścigach Ferrari 250 GT SWB. Aston Martin poprosił w 1960 roku o pomoc Zagato. Ercole Spada zaproponował gładki samochód bez dużej ilości chromu, bez zderzaków i bez płetw ogonowych. Kiedy wykończono wyjątkowo cienką aluminiową powłokę, Ferrari wprowadziło 250 GTO. I znowu wygrało.
W gamie Mercedesa samochód zastąpił modele SS/SSK. O ile jednak poprzednicy prezentowali się sportowo, to debiutant z 1934 roku musiał prezentować się również elegancko i mieć cechy użytkowe. W efekcie w serii W29 wersje wyścigowe pozostawały w cieniu.
Autorem prototypu był Macello Gandini. Kiedy ukazał się Stratos HF z silnikiem V6 Ferrari pojazdem zainteresowała się Lancia. Aby wykonać 500 sztuk niezbędnych do rajdowej homologacji do pomocy poproszono firmę Bertone. W latach 1974-76 auto wygrało rajdowe mistrzostwa świata w klasyfikacji konstruktorów.
To, co wygląda na wyczynowy samochód jest tak naprawdę sportowym pojazdem przeznaczonym do jazdy po ulicy. Alfa Romeo Tipo 33 Stradale powstała na bazie torowego modelu Tipo 33. to jeden z tych samochodów, w którego stylistyce Franco Scaglione wykorzystał sportowe geny.
Kolejny wyścigowy samochód dopuszczony do ruchu drogowego. Auto uznawane jest obecnie za jeden z najsłynniejszych modeli włoskiej marki. Do napędu Ferrari 250 GTO wykorzystano silnik V12 o mocy 297 KM, który pozwalał rozpędzić auto do setki po 5,6 s, a jego prędkość maksymalna to 250 km/h.
Autorami słynnego modelu o stylistyce samolotu byli Jean Bugatti oraz Joseph Walter. W ciągu sześciu lat produkcji wygląd pojazdu był często zmieniany. Łącznie powstało około 710 sztuk tego pojazdu. W 2010 roku Bugatti Type 57 SC Atlantic zostało sprzedane na aukcji w Kalifornii za 30 mln dolarów i było wówczas najdroższym autem na świecie.
Ikona motoryzacyjnego designu została zaprojektowana przez Albrechta Grafa von Goertza, a do napędu wykorzystano silnik 3,2 litra o mocy 150 KM. Łącznie powstały 254 egzemplarze nimieckiego roadstera, a sławnymi właścicielami BMW 507 byli m.in. Alain Delon, John Surtees czy Elvis Presley.
To przykład na to, że jednym z najpiękniejszych i najciekawszych samochodów wszech czasów wcale nie musi być drogi, sportowy model. Citroen DS występował jako sedan, kombi, cabrio i coupe. I w każdej z tych postaci prezentował się efektownie. Był przy tym praktyczny i miał nietypowe rozwiązania techniczne, jak choćby hydropneumatyczne zawieszenie.
Ferrari 250 to rodzina samochodów produkowanych z różnego rodzaju nadwoziami (coupe, cabrio). Wszystkie wersje były napędzane 3-litrowym silnikiem V12, a oznaczenie modelu 250 pochodziło od zaokrąglonej pojemności jednego cylindra. Nadwozia seryjnych modeli pochodziły głównie z Pininfariny.
Tego samochodu nie trzeba nikomu przedstawiać. Porsche 911 to kwintesencja samochodu sportowego i tak naprawdę najważniejszy model w historii niemieckiego producenta. Auto zadebiutowało na salonie we Frankfurcie jako następca modelu 356. Początkowo nazwano je 901, ale po proteście Peugeota, który rościł sobie oznaczanie modelu trzycyfrowym symbolem z zerem w środku, zdecydowano się na znaną do dzisiaj nazwę 911.
Na najniższym stopniu podium naszego rankingu znalazło się Lamborghini Miura. Za stylistykę pojazdu odpowiadał Marcello Gandini ze studia projektowego Bertone. Auto wyposażono w umieszczony centralnie silnik V12 o pojemności 3,9 litra i mocy 350-415 KM. Był to wówczas jeden z najszybszych samochodów sportowych.
Początkowo w 1952 roku samochód pojawił się jako wersja wyścigowa bez drzwi. Dwa lata później Karl Wilfert i Friedrich Geiger stworzyli model W198, który wszedl do seryjnej produkcji. Z racji otwieranych do góry drzwi auto nazwano Gullwing, czyli "skrzydła mewy." Oprócz tej wersji w ofercie był jeszcze roadster. Do napędu pojazdu wykorzystano 3-litrowy silnik z wtryskiem bezpośrednim i o mocy 215 KM.
Samochód, który zadebiutował w 1961 roku na salonie w Genewie, zachwycił publiczność. Prezentował się efektownie, ale co ciekawe, pomimo smukłej linii nie miał rekordowego współczynnika oporu powietrza. W tamtych czasach wartość cx-0,44 była dobra, ale bywali lepsi pod tym względem. Zdaniem naszych ekspertów Jaguar E-Type zasłużył na miano najpiękniejszego i najciekawszego auta wszech czasów, a tym samym potwierdzili oni Enzo Ferrari, dla którego E-Type był najpiękniejszym autem, jakie kiedykolwiek zbudowano.