Przejechałem 5,5 tys. km za kierownicą Volvo XC40 B3. Jak wypadł szwedzki SUV?

Volvo XC40 B3 po liftingu – co warto wiedzieć?

Volvo XC40 to całkiem popularny widok na polskich drogach. Nic dziwnego, bo od swojego debiutu w 2017 r. ten model notuje bardzo dobrą sprzedaż. W 2022 r. SUV-a poddano subtelnemu liftingowi, który m.in. dzięki "ściętym" przednim lampom upodobnił go do elektrycznego C40.

B3 to jedna z najchętniej wybieranych wersji napędowych w przypadku XC40 (obecnie gama została mocno uszczuplona). Teraz pod tym oznaczeniem kryje się tzw. "miękka hybryda" (mild hybrid), czyli silnik spalinowy delikatnie wspomagany elektrycznym generatorem, który odzyskuje energię powstającą podczas hamowania, pomaga podczas przyspieszania, zasila układ elektryczny i umożliwia lepsze działanie systemu start-stop.

Niby niewiele, ale taki układ pozytywnie wpływa na płynność jazdy i spalanie (o tym w dalszej części tekstu). Co istotne, po liftingu miejsce trzycylindrowej jednostki benzynowej 1.5 zajął 163-konny motor 2.0, który jest mniej wysilony i pracuje przyjemniej dla ucha, bo ma cztery cylindry.

Przed wyruszeniem w tak długą podróż spojrzałem na stan licznika. Niecałe 14 tys. km sugerowało, że właśnie zbliża się przegląd lub przekroczę termin wymiany oleju przy 20 tys. Okazało się, że jednak myślałem starodawnie. Dziś producenci najczęściej wyznaczają interwały międzyprzeglądowe na 30 tys. km lub co dwa lata, Volvo też tak robi. To dobra opcja dla firm (niższe koszty utrzymania floty), ale osobiście zdecydowanie częściej wymieniałbym olej silnikowy (co 15-20 tys. km), jeśli chciałbym dłużej bezproblemowo jeździć tym samochodem.

Volvo XC40 B3 – Android na pokładzie

XC40 nie ma zbyt wielu ozdobników. Szwedzki minimalizm dotyczy wyglądu zewnętrznego, jak i projektu wnętrza. I trzeba przyznać, że to dobrze, bo SUV Volvo wolno się starzeje, chociaż pionowo ustawiony ekran dotykowy i jego rozmiar nie robią już takiego wrażenia jak na początku.

Liczbę fizycznych przycisków ograniczono do minimum, co nie każdemu kierowcy się spodoba. Należy przyzwyczaić się do ciągłego klikania (i czyszczenia ekranu). Momentami jest to irytujące, np. ustawianie w ten sposób temperatury w kabinie.

Zmodernizowane XC40 jest już wyposażone w system opracowany przez Google’a (Volvo było pierwszym producentem samochodów, który rozpoczął współpracę z amerykańskim gigantem). To nie jest tylko funkcja Android Auto pozwalająca na integrację smartfonu z samochodem, to pokładowy system informacyjno-rozrywkowy przejmujący jego funkcje.

Mamy wbudowanego Asystenta Google, Mapy Google z wyszukiwaniem punktów (dokładne adresy nie są potrzebne) i aktualnymi informacjami drogowymi, a także sklep z aplikacjami Google Play. Żeby korzystać z tych rozbudowanych możliwości, potrzebujemy tylko karty SIM z dostępem do internetu. Denerwujące było za to radio, które co jakiś czas nie chciało się włączyć (system gubił się i przełączał źródło na sparowany telefon).

Volvo XC40 B3 – wcale nie jest małe

Najmniejszy szwedzki SUV w gamie nie jest mały – ma ponad 4,4 m długości i 2,7 m rozstawu osi. Bagażnik jest więc całkiem spory – standardowo pojemność 452 l – ale szybko go wypełniliśmy, pakując się na tak długą podróż. Na drobne przedmioty przydała się przestrzeń pod podłogą.

Co ważne, jeszcze niżej znalazło się miejsce na koło zapasowe (dojazdowe, ale to i tak lepsza informacja niż zestaw naprawczy). Jechaliśmy we dwójkę, więc wykorzystaliśmy także przestrzeń za przednimi siedzeniami i tylną kanapę. Jeśli nikt na niej nie siedzi, można złożyć zagłówki, żeby nie ograniczały widoczności do tyłu (to charakterystyczne dla Volvo).

Przy temperaturze 40 stopni Celsjusza – we Florencji panowały rekordowe upały – klimatyzacja bez problemu dawała sobie radę ze schładzaniem wnętrza. Niestety na postoju skórzane fotele, pomimo jasnego koloru, mocno się nagrzewały, a brak funkcji ich wentylowania sprawiał, że pierwszy kontakt podczas zajmowania miejsca nie był zbyt przyjemny.

Podczas wielu godzin spędzonych w XC40 doszukałem się też kilku wpadek jakościowych. Kierownica jest wygodnie wyprofilowana, ale skóra, którą obszyto wieniec, mogłaby być milsza w dotyku. Drewniany dekory na desce rozdzielczej i w przednich drzwiach to fajne detale, ale z tyłu już ich nie ma.

Sporo "gołego", twardego plastiku znajduje się przed podłokietnikiem na konsoli centralnej, a także na ramionach kierownicy. Takie oszczędności nie pasują do marki premium.

Po stronie plusów zapisałem rzadko spotykane wyściełane kieszenie w drzwiach w kolorze tapicerki foteli (od razu robi się przytulniej). W dodatku są one pojemne, spokojnie włożysz 1,5-litrową butelkę. Duże napoje zmieścisz też w uchwytach w konsoli środkowej.

To wygodne, tak samo jak wyjmowana śmietniczka. Ponadto łatwo naładujesz smartfon, odkładając go na indukcyjną ładowarkę – do dyspozycji są też po dwa porty USB-C (z przodu i z tyłu) oraz gniazda zapalniczki (również w bagażniku).

• Przeczytaj także: Honda CR-V w nowym wydaniu. Już jeździliśmy japońskim SUV-em

Volvo XC40 B3 – dla wielu to wersja optimum

Wersja B3 nie robi dużego wrażenia, gdy spojrzymy w dane techniczne – 163 KM mocy maksymalnej (plus 14-konny "boost" od elektryka) i 265 Nm momentu obrotowego. Nie ma w tym nic dziwnego, bo to dopiero druga wersja od "dołu" oferty. Nie można oczekiwać sportowych osiągów, ale ten wariant jest chętnie wybierany z trzech ważnych powodów:

• otrzymujemy wspomniany czterocylindrowy silnik 2.0, a nie 1.5 R3;
• ceny zaczynają się od niecałych 175 tys. zł (testowany egzemplarz z dodatkami kosztował 236,5 tys. zł);
• samochód w tym wydaniu dla wielu kierowców jest po prostu optymalny.

Przyspieszenie od 0 do 100 km/h zajmuje 8,6 s — to przyzwoity wynik w tej klasie, o 1,5 s lepszy niż w zastąpionej wersji T3. Prędkość maksymalna we wszystkich Volvo jest ograniczona elektronicznie do 180 km/h.

XC40 wyróżnia się sporym prześwitem (21,1 cm to dużo nawet jak na SUV-a), więc wjazd na wysoki krawężnik czy zjazd z asfaltu na powybijaną drogę nie będą od razu oznaczały przytarcia zderzakiem lub podwoziem. Rozczarowuje za to brak możliwości wyboru napędu AWD dla wersji benzynowych (ma go tylko najmocniejszy elektryk z dwoma silnikami).

Volvo XC40 B3 – wróćmy do wrażeń z prowadzenia

Samochód skłania do spokojnej, bezpiecznej jazdy, ale nie jest powolny. Jednostka elektryczna wspomaga płynne ruszanie, a siedmiostopniowa automatyczna skrzynia sprawnie zmienia biegi.

Mocy może brakować jedynie podczas próby mocnego przyspieszania, np. podczas włączania się do ruchu z pasa rozbiegowego czy wyprzedzania na autostradzie. Nie jest jednak tak, że tych manewrów nie wykonuje się bezpiecznie, po prostu reakcja na dodawanie gazu mogłaby być wtedy trochę szybsza.

Każdego kierowcę powinno ucieszyć niewygórowane zużycie paliwa — z całej podróży (5,5 tys. km) wyniosło średnio 6,9 l/100 km. Trasa wiodła głównie autostradami (polskimi, niemieckimi, austriackimi, szwajcarskimi i włoskimi). Po "Autobahnach" tempo nie było wcale takie szybkie, bo nie brakowało remontów i ograniczeń, a w drodze powrotnej padał mocny deszcz.

Najszybciej jechałem w Polsce, a powyżej 130 km/h spalanie rosło do ok. 8 l/100 km. Często zjeżdżaliśmy też do miasteczek, nie brakowało dróg lokalnych i górskich, w tym przejazdów przez widowiskowe przełęcze w Szwajcarii.

Zawieszenie Volvo XC40 zestrojono komfortowo. Przyzwoicie resoruje nawet na 20-calowych felgach, w które wyposażono testowy egzemplarz, ale daleko mu do bujania w zakrętach. W parze z całkiem precyzyjnym układem kierowniczym auto prowadzi się przyjemnie również na serpentynach (wtedy brakowało mi łopatek przy kierownicy do ręcznej zmiany biegów, żeby wygodnie hamować silnikiem).

W długiej trasie nieoceniony znowu okazał się adaptacyjny tempomat. W zasadzie sterujesz tylko przyciskami na kierownicy, żeby dostosować prędkość do obowiązującego ograniczenia prędkości, resztę robi za ciebie samochód. Kabinę dobrze wyciszono, można swobodnie rozmawiać albo słuchać muzyki z niezłego zestawu audio Harmann Kardon.

• Przeczytaj także: Jeździłem nowym Subaru Crosstrek. To auto stworzone przez lekarzy i inżynierów

Volvo XC40 B3 – miejsca godne polecenia

Na koniec garść spostrzeżeń z wakacyjnej podróży. Do Szwajcarii na pewno wrócę na kołach, bo jazda po tym niewielkim, ale jakże malowniczym kraju jest wspaniała. Wysokie góry, jeziora o turkusowym kolorze, przełęcze… Przejechałem trzy — Julierpass, Berninapass, Malojapass — w okolicach Sankt Moritz (sam kurort i pobliską Silvaplanę również polecam odwiedzić).

Najdłuższa i chyba najatrakcyjniejsza wydaje się być Bernina — to wzdłuż niej biegnie znana panoramiczna linia kolejowa i na niej znajduje się stacja kolejki linowej na Diavolezzę prowadząca do punktu widokowego na lodowcu. Tak naprawdę to niemal na każdej trasie po zjeździe z autostrady doświadczysz sporych różnicy wysokości i zawijasów z ciasnymi zakrętami.

Na drugim biegunie tegorocznych wakacji leżała włoska Bolonia. Do tego miasta, jak i do całego regionu Emilii-Romanii, docierają miłośnicy jedzenia i motoryzacji. Jedni podróżują po tzw. Food Valley, degustując szynkę parmeńską, ser parmezan, ocet balsamiczny i wino, a drudzy — po Motor Valley, zwiedzając siedziby i muzea takich marek jak: Ferrari, Lamborghini, Pagani, Maserati czy Ducati. Ja zaliczam się do obu grup.

Z Bolonii jest blisko do Pizy i Florencji. To właśnie w kierunku Florencji główna autostrada A1 (Autostrada del Sole) przestaje być monotonna – pojawiają się tunele, estakady i ładne widoki. Niestety autostrady we Włoszech należą do jednych z najdroższych, bo obowiązuje na nich system bramkowy.

Przykładowo niecałe 100 km z Bolonii do Florencji kosztuje 8,40 euro w jedną stronę. W Austrii i Szwajcarii obowiązują winiety (z wyjątkiem dodatkowo płatnych przełęczy i tuneli), a rajem dla zmotoryzowanych pozostają Niemcy, gdzie dla kierowców osobówek wszystkie drogi są bezpłatne, a na niektórych odcinkach autostrad nie obowiązują ograniczenia prędkości.

Na koniec skierowaliśmy się nad Gardę. Największe jezioro Włoch jest otoczone majestatycznymi górami, wokół którego nie brakuje urokliwych miejsc, wodnych atrakcji i luksusowych hoteli. Można tu też znaleźć spokój i miło odpocząć, np. w miejscowości Toscolano Maderno.

Volvo XC40 B3 – moim zdaniem

Z tym modelem Volvo miałem już kilkukrotnie styczność, w różnych wersjach, jednak nigdy wcześniej nie przejechałem nim aż tylu kilometrów. Bardzo długa podróż tylko ugruntowała moją wcześniejszą opinię – to wygodny i funkcjonalny samochód, w którym mało rzeczy cię denerwuje. Za jego kierownicą czujesz się po prostu przyjemnie. Nowy silnik z miękką hybrydą zrobił na mnie pozytywne wrażenie, jest oszczędniejszy i cichszy niż poprzednik.

Volvo XC40 B3 Plus Dark — dane techniczne